Η 'Γυναίκα της Ζάκυνθος' του Σολωμού και η δημιουργία προσφύγων
Αντικείμενο
Τίτλος
Η 'Γυναίκα της Ζάκυνθος' του Σολωμού και η δημιουργία προσφύγων
Ονόματα Ομιλιτών/Συγγραφέων/Editors
Δημιουργός
Τόπος που συμβαίνει
Θέμα - Λέξεις Κλειδιά
Ημερομηνία
04 Δεκεμβρίου 2021
Περίληψη
«Την περασμένη δεκαετία, καθώς ο επίσημος αριθμός των βίαια εκτοπισμένων ανθρώπων παγκοσμίως αυξήθηκε από 36,4 εκατομμύρια το 2009 σε 86,5 εκατομμύρια το 2020, ενώ η υποστήριξη για προγράμματα εγκατάστασης προσφύγων μειώθηκε, το πολιτιστικό ενδιαφέρον για ιστορίες προσφύγων έχει αυξηθεί. Την ίδια περίοδο είδε μια έξαρση στη «προσφυγική λογοτεχνία»—τη γραφή που καταπιάνεται με τις εμπειρίες εκτόπισης και τις τεταμένες σχέσεις των προσφύγων με οικοδεσπότες που διαφυλάσσουν με ζήλο την κυριαρχία τους. Η γενική κατηγορία ή «προσφυγική λογοτεχνία» είναι νέα, αλλά τα σύγχρονα δημιουργικά έργα για τους πρόσφυγες χρονολογούνται από την εποχή που τα εθνικά σύνορα χαράσσονταν πάνω από την προηγούμενη αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων.
Αυτό το άρθρο διαβάζει το «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονύση Σολωμού (1826-1833), για μια γυναίκα ανώτερης τάξης που απορρίπτει βάναυσα τις εκκλήσεις για βοήθεια από τις εκτοπισμένες γυναίκες του Μεσολογγίου, ως προσφυγική λογοτεχνία. Ο Σολωμός έγραψε αυτό το πεζογράφημα στον απόηχο της πολιορκίας και της πτώσης του Μεσολογγίου κατά την Ελληνική Επανάσταση. Έδωσε αφηγηματική φωνή σε έναν μοναχό, το Διονύσιο, που φέρει το όνομά του. Οι περισσότερες αναγνώσεις του ημιτελούς πεζογραφικού έργου επικεντρώνονται στους χαρακτήρες του μοναχού και της γυναίκας - ειδικά στον υπολογισμό του μοναχού με το κακό καθώς συμβιβάζεται με την άρνηση της γυναίκας να βοηθήσει τους απελπισμένους Μεσολογγίτισες και την υποτίμηση της ελληνικής υπόθεσης, και αναλογίζεται τη δική του (και πιθανώς του Σολωμού) συμμετοχή στη σκοτεινή σκηνή της σκληρότητας. Η ανάλυσή μου στρέφει την προσοχή στις γυναίκες του Μεσολογγίου, οι οποίες είναι αόρατες στις περισσότερες αναγνώσεις της ιστορίας, παρά τον κεντρικό ρόλο που παίζουν. Ακόμη και μια πρόσφατη θεατρική διασκευή του Δήμου Αβδελιώδη (Φεστιβάλ Αθηνών 2013, αρχαιολογικοί χώροι 2014, Πειραιάς 2020) – που συνέδεε συγκεκριμένα τις γυναίκες του Μεσολογγίου με τους σημερινούς πρόσφυγες στην Ελλάδα – δεν τις ανέβασε στη σκηνή. Είναι σαν η αθωότητα των γυναικών ως θυμάτων της βίαιης σύγκρουσης μεταξύ εθνικών και αυτοκρατορικών δυνάμεων να μιλάει από μόνη της. Δουλεύω ενάντια στην τάση προκειμένου να αναδείξω τους ήχους, τις χειρονομίες και τις φωνές των προσφύγων. Χρησιμοποιώντας εργαλεία ανάλυσης από μελέτες για τους πρόσφυγες, θεωρώ την κατάσταση του πρόσφυγα ως το οργανωτικό ερώτημα του κειμένου που μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε πώς αναδύονται οι πρόσφυγες μαζί με το έθνος και ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας μαρτυρεί το μεταβαλλόμενο, δομημένο με βάση το φύλο έδαφος της πολιτικής ζωής στην Ανατολική Μεσόγειο.»
Από το βιβλίο περιλήψεων, όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον.
Αυτό το άρθρο διαβάζει το «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονύση Σολωμού (1826-1833), για μια γυναίκα ανώτερης τάξης που απορρίπτει βάναυσα τις εκκλήσεις για βοήθεια από τις εκτοπισμένες γυναίκες του Μεσολογγίου, ως προσφυγική λογοτεχνία. Ο Σολωμός έγραψε αυτό το πεζογράφημα στον απόηχο της πολιορκίας και της πτώσης του Μεσολογγίου κατά την Ελληνική Επανάσταση. Έδωσε αφηγηματική φωνή σε έναν μοναχό, το Διονύσιο, που φέρει το όνομά του. Οι περισσότερες αναγνώσεις του ημιτελούς πεζογραφικού έργου επικεντρώνονται στους χαρακτήρες του μοναχού και της γυναίκας - ειδικά στον υπολογισμό του μοναχού με το κακό καθώς συμβιβάζεται με την άρνηση της γυναίκας να βοηθήσει τους απελπισμένους Μεσολογγίτισες και την υποτίμηση της ελληνικής υπόθεσης, και αναλογίζεται τη δική του (και πιθανώς του Σολωμού) συμμετοχή στη σκοτεινή σκηνή της σκληρότητας. Η ανάλυσή μου στρέφει την προσοχή στις γυναίκες του Μεσολογγίου, οι οποίες είναι αόρατες στις περισσότερες αναγνώσεις της ιστορίας, παρά τον κεντρικό ρόλο που παίζουν. Ακόμη και μια πρόσφατη θεατρική διασκευή του Δήμου Αβδελιώδη (Φεστιβάλ Αθηνών 2013, αρχαιολογικοί χώροι 2014, Πειραιάς 2020) – που συνέδεε συγκεκριμένα τις γυναίκες του Μεσολογγίου με τους σημερινούς πρόσφυγες στην Ελλάδα – δεν τις ανέβασε στη σκηνή. Είναι σαν η αθωότητα των γυναικών ως θυμάτων της βίαιης σύγκρουσης μεταξύ εθνικών και αυτοκρατορικών δυνάμεων να μιλάει από μόνη της. Δουλεύω ενάντια στην τάση προκειμένου να αναδείξω τους ήχους, τις χειρονομίες και τις φωνές των προσφύγων. Χρησιμοποιώντας εργαλεία ανάλυσης από μελέτες για τους πρόσφυγες, θεωρώ την κατάσταση του πρόσφυγα ως το οργανωτικό ερώτημα του κειμένου που μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε πώς αναδύονται οι πρόσφυγες μαζί με το έθνος και ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας μαρτυρεί το μεταβαλλόμενο, δομημένο με βάση το φύλο έδαφος της πολιτικής ζωής στην Ανατολική Μεσόγειο.»
Από το βιβλίο περιλήψεων, όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον.
Εξειδίκευση τύπου
Παρουσίαση συνεδρίου
Τύπος
Κείμενο
Γλώσσα
Σύνδεσμος
Σελίδες - Διάρκεια
00:20:00
Άδεια Χρήσης
Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή 4.0 (CC-BY-NC-SA)
Λίστες Αντικειμένων
Position: 8649 (19 views)